AMEL ETMEDİĞİN DİN, DİN DEĞİL RİTÜELDİR..
Çocukluğumda rahmetli anneannem ve dedemle Bursa Yenişehir'de yaşadığım dönemde elinde bastonuyla her Cuma namaza giden hacı bir dede geçerdi mahallemizden. Hacı demek özellikle o dönemlerde saygı duyulurken aynı zamanda korkulan da demekti benim zihnimde. O mahalleden tüm heybetiyle, uzun boyu, cüssesiyle geçerken biz mahalle çocukları çil yavrusu gibi kaçışırdık, ''hacı Dede'' geliyor diye, oyunumuzu bozuverirdik. Neden mi, çünkü o dede asık suratıyla aramızdan geçer, yüzü hiç gülmezdi. Bir de çocukların arasında ''bastonuyla kovalar haa'' diye bir rivayette çıkmıştı, hoş ben hiç görmedim bu davranışta olduğunu ama çocukluk işte, onlar kaçınca bende kaçar saklanırdım. Zaten yüzü hiç gülmediği için benim içime de hep korku salmıştı. Oysa Hacca gidip gelen dedeler nineler kız çocuk torunlarına hac'dan gelirken boncuklu kol çantası getirirdi hediye olarak. Ben de özenirdim büyükleri hacca gitmiş arkadaşlarımın kollarında çantalarını görünce. Hacıdan gelebilirdi o senelerde çünkü o tarz çantalar. Hatta anneanneme bana hacca gidince pullu boncuklu çanta getirir misin anneanneciğim diyerek sipariş bile vermiştim.
Hacca gitmek iyi bir şey miydi, yoksa gidip gelinince tıpkı o hacı dedenin olduğu gibi kızgın, öfkeli, asabi mi olmaktı? Ben yıllar boyunca nefsimle mücadele ederek, anneannelerin, babaannelerin gelirken getirdiği çocukları da unutmadığı, öpüp kokladığı, sevgisini gösterebildiği, kuzum dediği hacılığı sevdim. O hacı dedeninkini değil..
Keşke o dede her geçişinde mahallemizden cebinde getirdiği şekerleri paylaşabilseydi çocuklarla. Ve o çocuklar, yaşasın Hacı dede geliyor diye etrafında toplanabilselerdi..
Hani bir hikaye vardır, çocuğun birine anneannesi cenneti dondurmadan dağlar, baldan nehirler diye anlatırmış. Babaannesi de cehennemde şöyle yanarsın, böyle zebaniler var ,kaynar kazanlar var diye. Çocuk bir gün annesine ,ben Anneannemin anlattığı Allah'ı seviyorum, babaanneminkini değil deyivermiş.. 
Yorumlar
Yorum Gönder